Η ρήξη του μηνίσκου αποτελεί την πιο συχνή πάθηση του γόνατος που απαιτεί χειρουργική αντιμετώπιση. Οι 2 μηνίσκοι (έσω και έξω) παρεμβάλλονται μεταξύ των αρθρικών επιφανειών των μηριαίων και κνημιαίων κονδύλων. Απορροφούν τους κραδασμούς και συμβάλλουν στην ομοιόμορφη κατανομή των φορτίων στην άρθρωση. Έχουν σχήμα ημισεληνοειδές, περιέχουν 65-75% νερό κι αποτελούνται κυρίως από κολλαγόνο τύπου Ι. Σε κάθε μηνίσκο διακρίνουμε πρόσθιο και οπίσθιο κέρας και μεταξύ αυτών το σώμα του μηνίσκου.
Σε έκταση του γόνατος σχεδόν 50% του φορτίου απορροφάται από τους μηνίσκους, με το ποσοστό αυτό να αυξάνεται έως και 90% σε 90 μοίρες κάμψης. Σε μεγαλύτερη κάμψη οι δυνάμεις μεταφέρονται και επιβαρύνουν τα οπίσθια κέρατα των μηνίσκων. Η αφαίρεση του μηνίσκου (ολική μηνισκεκτομή) αυξάνει κατά 2-3 φορές τα φορτία στην άρθρωση, ενώ μερική μηνισκεκτομή του έσω 1/3 συνεπάγεται 10% απώλεια επιφάνειας επαφής και αύξηση κατά 65% των φορτίων.
Οξείες τραυματικές ρήξεις του μηνίσκου μπορεί να συμβούν μετά από στροφική κάκωση του γόνατος ή απότομη αλλαγή κατεύθυνσης. Είναι συχνότερες σε νέα άτομα και αθλητές.
Σε μεγαλύτερης ηλικίας άτομα (μεσήλικες – ηλικιωμένους) απαντώνται κυρίως εκφυλιστικές ρήξεις συνήθως μετά από βαθύ κάθισμα ή πτώση.
Κλινική εικόνα
- πόνος εντοπιζόμενος στο μεσάρθριο διάστημα ή στην οπίσθια επιφάνεια του γόνατος
- ύγραρθρο (συλλογή υγρού εντός της άρθρωσης)
- αίσθημα «κλειδώματος ή μπλοκαρίσματος» – αστάθεια σε στροφικές κινήσεις του γόνατος
- δυσκολία στην άνοδο/κάθοδο σκάλας – πόνος σε βαθύ κάθισμα
Κατά την κλινική εξέταση πραγματοποιούνται ειδικές δοκιμασίες ελέγχου της ακεραιότητας των μηνίσκων, ενώ η μαγνητική τομογραφία επιβεβαιώνει τη διάγνωση.
Υπάρχει δυνατότητα επούλωσης μιας ρήξης του μηνίσκου;
Δυστυχώς οι ικανότητες επούλωσης των μηνίσκων είναι περιορισμένες. Το γεγονός αυτό έχει να κάνει τόσο με την αγγείωση του μηνίσκου, όσο και με την ηλικία του ασθενούς. Αν και υπάρχει διχογνωμία, φαίνεται ότι κατά τη γέννηση 50% του μηνίσκου έχει αγγείωση, ενώ στον ενήλικα μόνο το 10-25% δέχεται αγγείωση και αυτή εντοπίζεται μόνο στην περιφέρειά του. Όσο νεότερος ο ασθενής και όσο περιφερικότερα εντοπίζεται η ρήξη, η πρόγνωση είναι καλύτερη μετά από συρραφή του μηνίσκου.
Αντιμετώπιση
Στις μέρες μας γενικότερα επικρατεί η τάση να διασώζεται ο μηνίσκος, –“Save the Meniscus”– καθώς η εμπειρία και τα επιστημονικά δεδομένα δείχνουν αυξημένη συχνότητα και ταχύτερη εμφάνιση οστεοαρθρίτιδας γόνατος σε ασθενείς που έχουν υποβληθεί σε υφολική ή ολική μηνισκεκτομή.
Μικρές, σταθερές ρήξεις που δεν προκαλούν μηχανικά συμπτώματα μπορούν να αντιμετωπισθούν συντηρητικά. Διενεργείται παγοθεραπεία, φυσικοθεραπεία – κινησιοθεραπεία και ενδυνάμωση του τετρακέφαλου μυός. Η έγχυση ενδαρθρικά υαλουρονικού ή πλάσματος πλούσιου σε αιμοπετάλια έχει επίσης καλά αποτελέσματα.
Αντίθετα σε περιπτώσεις που προκαλούνται έντονα μηχανικά συμπτώματα (ακτινωτές, λοξές με αναδίπλωση, τύπου “λαβής κάδου” και σύμπλοκες ρήξεις) η αρθροσκόπηση του γόνατος κρίνεται απαραίτητη. Ελέγχεται έτσι υπό άμεση όραση όλη η άρθρωση του γόνατος και υπάρχει η δυνατότητα συρραφής εκείνων των ρήξεων μηνίσκου που θα κριθούν βιώσιμες. Νέα εργαλεία και τεχνικές μας παρέχουν πλέον πολλές δυνατότητες διάσωσης του μηνίσκου. Στον ίδιο χρόνο μπορούν να αντιμετωπισθούν τυχόν συνυπάρχουσες παθήσεις του αρθρικού χόνδρου μικρής έκτασης. Η αρθροσκόπηση είναι επέμβαση μικρής παρεμβατικότητας (minimal invasive) και δεν απαιτεί νοσηλεία. Ο ασθενής κινητοποιείται άμεσα, αρχικά με βακτηρίες μασχάλης και συνήθως επανέρχεται πλήρως στις δραστηριότητές του σε 3 εβδομάδες περίπου μετά από μερική μηνισκεκτομή.
Εάν γίνει συρραφή του μηνίσκου το μετεγχειρητικό πρωτόκολλο είναι διαφορετικό και απαιτεί μεγαλύτερο χρόνο αποκατάστασης (πλήρη φόρτιση μετά από 6 εβδομάδες και επάνοδο σε αγωνιστικές δραστηριότητες μετά από 4-6 μήνες).
Δείτε περισσότερα στον παρακάτω σύνδεσμο:
