Η ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου είναι 2-9 φορές συχνότερη στις γυναίκες στα αθλήματα με μπάλα σε σχέση με τους άντρες. 70% των κακώσεων συμβαίνουν χωρίς επαφή με αντίπαλο (non-contact injury).
Συνήθη μηχανισμό κάκωσης αποτελεί μία κακή προσγείωση μετά από άλμα ή μία απότομη αλλαγή κατεύθυνσης.
Στην προσγείωσή τους μετά από άλμα οι γυναίκες έχουν πιο όρθια θέση σώματος και μικρότερη γωνία κάμψης στο γόνατο σε σχέση με τους άντρες και μεγαλύτερη βλαισότητα γόνατος.
Οι αθλήτριες ενεργοποιούν κατά κύριο λόγο τον τετρακέφαλο μυ σε ένα τραυματικό ερέθισμα (Quadriceps dominant), αντί των οπίσθιων μηριαίων μυών. Η σύσπαση του μυός σε όλες τις θέσεις της άρθρωσης του γόνατος προκαλεί τάση στις ίνες του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου.
(Grood et al.1984)
Κινηματικές μελέτες έχουν δείξει ότι οι έκκεντρες συσπάσεις του τετρακεφάλου προκαλούν πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις ικανές να οδηγήσουν σε ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου, ειδικότερα σε γωνία κάμψης γόνατος κατά μέσο όρο 22 μοίρες.
(Colby et.al.,2000 – Eloranta et al.,1980)
Έχουν ενοχοποιηθεί επίσης ανατομικοί παράγοντες, όπως το εύρος της μεσοκονδύλιας εντομής, η μυϊκή διάπλαση, το μηριαίο anteversion, η γωνία Q του γόνατος.
Τέλος, στη βιβλιογραφία υπάρχουν όλο και περισσότερες ενδείξεις ότι οι ορμονικές μεταβολές που συμβαίνουν στον γυναικείο κύκλο και κυρίως κατά το πρώτο ήμισυ αυτού (πριν την ωορρηξία), συμβάλλουν στην “χαλάρωση” του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου, γεγονός που πρέπει μάλλον να αρχίσει να λαμβάνεται υπόψη στο σχεδιασμό τουλάχιστον των προπονητικών προγραμμάτων.
